รัตนโกสินทร์
เป็นนวนิยายที่อ่านแล้วอ่านอีก ประทับใจในความรักของพ่อฟักกับแม่เพ็ง ครั้นมีละครยิ่งประทับใจพ่อฟัก เพราะพ่อฟักในละครตาหวานเยิ้ม ดูแล้วเผลอเขินแทนแม่เพ็งบ่อย ๆ ในชีวิตจริงผู้ชายที่มีรักอย่างพ่อฟักไม่มีเหลือเผ่าพันธุ์เสียแล้ว เมื่อเห็นวิถีการดำเนินชีวิตของคนยุคเก่า แตกต่างกับคนปัจจุบัน เปรียบเทียบกันทำให้เห็นข้อดี ข้อเสียไปคนละอย่าง แอบนึกว่าถ้าหากว่าต้องไปเกิดในยุคเดียวกับพ่อฟัก ผู้หญิงดี ๆ ต้องวางตัวยุ่งยากซะขนาดนั้น พูดกับผู้ชายแต่ละทีก็ยาก ยิ้มก็ต้องยิ้มไม่ให้เห็นฟัน วิ่งกระโดดโลดเต้นก็ทำไม่ได้ หุหุ อึดอัดตายกันพอดี
