รัตนโกสินทร์

เป็นนวนิยายที่อ่านแล้วอ่านอีก ประทับใจในความรักของพ่อฟักกับแม่เพ็ง   ครั้นมีละครยิ่งประทับใจพ่อฟัก  เพราะพ่อฟักในละครตาหวานเยิ้ม    ดูแล้วเผลอเขินแทนแม่เพ็งบ่อย ๆ   ในชีวิตจริงผู้ชายที่มีรักอย่างพ่อฟักไม่มีเหลือเผ่าพันธุ์เสียแล้ว  เมื่อเห็นวิถีการดำเนินชีวิตของคนยุคเก่า   แตกต่างกับคนปัจจุบัน  เปรียบเทียบกันทำให้เห็นข้อดี ข้อเสียไปคนละอย่าง  แอบนึกว่าถ้าหากว่าต้องไปเกิดในยุคเดียวกับพ่อฟัก  ผู้หญิงดี ๆ ต้องวางตัวยุ่งยากซะขนาดนั้น  พูดกับผู้ชายแต่ละทีก็ยาก  ยิ้มก็ต้องยิ้มไม่ให้เห็นฟัน  วิ่งกระโดดโลดเต้นก็ทำไม่ได้  หุหุ   อึดอัดตายกันพอดี